لذتهای کوچیک

سیگارم رو روشن کرده بودم و داشتم از تپه دانشگاه پایین میومدم. یهو فکرم رفت سمت خیابون وصال و سینما فلسطین وقتی یک بار با اینکه هوا تاریک بودم سیگارم رو روشن کردم، چشمهای تعجب زده افرادی که از کنارم رد میشدن و نگاه سنگینشون باعث شد که بعد از یکی دو پک سیگارم رو خاموش کنم. داشتم فکر میکردم که اینجا فرقش با اونجا چیه که حتی سیگار کشیدن هم قابل تحمل نیست . زمان مادربزرگم گویا راحت تر با این قضایا ملت برخورد میکردن و زنها راحت قلیون می کشیدن. ولی حتی این اواخر تو تهران قلیون برای دخترها ممنوع شد و مردم دخترهایی رو قلیون میکشیدن با نگاهشون میخوردن. همین مردم اونهایی بودن که مرتب در حال ناسزا گفتن به دخترهایی بودن که طرز لباس پوشیدن و یا آرایششون به نظر اونها وقیح و زننده میومد. وقتی راحت روی چمنهای دانشگاه دراز میکشم و بدون استرس از نگاههای پر از شهوت و پر از سرزنش به ابرهای بالای سرم خیره میشم درحالیکه باد لای موهام می پبچه دلم میگیره واسه همه دوستام و دخترهایی که میشناسم و نمیشناسم که شاید  تا آخر عمرشون نتونن لذت همین خوشی های کوچیک رو حس کنن. وقتی هر بلوز رنگی رو که میخوام میپوشم و کسی نیست بهم بگه دخترک جلف با این رنگ میخواد پسرها رو دنبال خودش بکشونه، دلم میگیره واسه همه دخترهایی که دارن سر رنگ روسریشون بازخواست میشن. چقدر سهم دخترهای سرزمینم از لذت کمه. اینقدر کم که گاهی قکر میکنم غیر قابل تحمله ولی می بینم هنوز هم شور زندگی درشون وجود داره هنوز هم سعی میکنن روسریهای رنگی سر کنن و سیگاری رو هر چند دور از چشم، در کافه ها و حیاطهای پشتی دانشگاه، دود کنند تا لحظه ای حس یک لذت کوتاه مدت روی لبهاشون بشینه.