يه سوالي كه چند روز فکرم رو مشغول کرده چگونگی روابط جنسی تو ایرانه. یعنی اینکه افرادی که به هر دلیل مذهبی، اجتماعی و اقتصادی و غیره امکان داشتن رابطه جنسی رو ندارن ( چه پسر و چه دختر) اولا چطور با نیازهاشون تا میکنن و اگر سرکوب میکنن یا بهش توجه نمیکنن با مشکلات روحی حاصل از اون چه میکنن؟
یک قشری از جامعه هستن که معمول طبقه بالا و شاید در بعضی مواقع طیف بالای طبقه متوسط رو شامل بشن که برای داشتن دوست پسر و دوست دختر و یا خوابیدن با اون خیلی دغدغه ای ندارن و حالا نه لزوما با موافقت خانواده، رابطه جنسیشون رو دارن. که تو همین وبلاگستان دربارش مینویسن. البته این به این معنی که این قشر مشکلی در این رابطه ندارن. امکان داره خیلی وقتها پارتنر مناسبی وجود نداشته باشه.
اما قشرهای دیگه جامعه به قضیه کاملا متفاوت نگاه میکنن و ازدواج رو تنها راه داشتن این رابطه میبینن. ولی این روزها که همه صحبت از بالا رفتن سن ازدواج تو ایران میکنن، این قشری که با رابطه قبل از ازدواج مشکل دارن چه کار میکنن؟ آیا راه حلهای خاصی برای خودشون دارن؟ ( البته به جز خود ارضایی).
بعضی از پسرها شاید راه‌هایی پیدا کنن مثل خوابیدن با یک روسپی ولی دخترها چطور با قضیه روبرو میشن. نمیدونم شاید اگر ایران بودم این سوال خیلی احمقانه میومد پرسیدنش ولی الان که بهش فکر میکنن میبینم موضوع خیلی مهمه.
