نیویورکر در آخرین شمارش یه مقاله داره با عنوان"ملت لزبین"که یه مرور تاریخیه از به وجود اومدن نهضت جدایی طلبهای فمینیست- لزبین در دهه 70 آمریکا.
این مقاله از اولین فمینیستهایی حرف میزنه که تصمیم میگیرن که لزبینیسم رو نه به عنوان یک گرایش جنسی صرف بلکه به عنوان یک عمل سیاسی به کار بگیرن.در اصل درباره رادیکالترین شاخه فمینیستها حرف میزنه. در همین دهه هفتاده که آدریان ریچ در اصل مانیفیست لزبین فمینیست رو منتشر میکنه و اون رو تنها راه برای مبارزه با سیستم دگر جنس خواهانه مردسالار میدونه.
تعداد زیادی فمینیست که بعضیهاشون هیچ گرایش جنسی همجنسگرایانه نداشتن با این اعتقاد که زندگی با مردها حتی در بهترین شرایط باعث میشه که زنها همیشه در موقعیت فرودست قرار بگیرن، تصمیم میگیرن که زندگیهایی مستقل از مردها داشته باشن. البته در این میان بودن کسایی که حتی با وجود اینکه هیچ رابطه جنسی با زنهای دیگه نداشتن ولی زندگی کردن در میان فمینیستهای لزبین رو یک مبارزه سیاسی میدونستن که باید این فداکاری رو در راهش بکنن که تا آخر عمر رابطه جنسی نداشته باشن.
البته بعضی از فمینیستهای میانه رو تر ( یه به گفته بعضیها محافظه کار) این اقدام رو به ضرر کل جنبش فمینیستی میدیدن و باهاش مخالفت میکردن.
در این دهه مزرعههایی که فقط توسط زنها اداره میشد و هیچ مردی و حتی پسربچهها حق نداشتن پاشون رو اونجا بذارن و یا سازمانهایی تجاری و سرگرمی که فقط زنها درش کار میکردن در آمریکا به وجود آومد.
این خیلی خلاصه بود از این مقاله 8 صفحهای که بقیه صفحاتش رو به زندگی یکی از این افراد اختصاص میده.
اینکه این جنبش چقدر موفق بوده هنوز که هنوزه داره دربارش بحث و تحقیق میشه. البته این روزها خیلی از فمینیستها اعتقادی ندارن که برای بدست آوردن حقوقشون باید از مردها فاصله گرفت بلکه معتقدند که باید مردها رو هم در این حرکت سهیم کرد.
به هر حال هنوز این راه ادامه داره به طرق مختلف.