بازم روزمره

دیروز دوستم از ایران اومد و من دیگه تو این خونه تنها نیستم. کلی حرف داریم که با هم بزنیم که حوصلمون سر نره. هفته گذشته روزهام پر شده بود از درس خوندن و فیلم دیدن. چند تا فیلم دهه 50 دیدم  مثل "بعضی ها داغشو دوست دارن" و " آواز خواندن زیر باران" که این آخری رو از ترانه ها و رقصهاش کلی لذت بردم. البته داستان هر دوفیلم همون ماجراهای عشقی نه چندان جذاب سینمای دهه 50 بود. داشتم فکر میکردم این فیلم ها اون روزها که به ایران میومدن چه جمعیتی رو میکشوندن به سینما ها مخصوصا برای دیدن بدن نیمه برهنه مرلین مونرو. البته دو سه تا فیلم دیگه الان گرفتم که ببینم: معلم پیانو، سولاریس و شهر خدا که تعریف آخری خیلی شنیدم. که به خاطر تمدید نکردن به موقع 10 پوند جریمه شدم که حسابی حالم گرفته شده بابتش. اخه فیلم ها رو باید هر روز تمدید کنم در غیر این صورت ساعتی 80 پنس جریمه میشم. 

این روزها حسابی درگیر شریعتی هستم و انقلاب ایران و شرایط اواخر رژیم شاه. هنوز به نتیجه نرسیدم که شریعتی رو تو چه دسته ای بذارم بعضی ها اونو رادیکال میدونن. بعضی توی مدرن اسلامیست ها و میانه روها طبقه بندیش میکنن. حالا یه خرده بین اینها دارم گیج میزنم. اینکه چقدر جمهوری اسلامی به ارای شریعتی که خیلیها اونو معمارش میدونن نزدیکه. که من فکر میکنم خیلی. شاید خیلی از هوادارای شریعتی اعتقاد نداشته باشن. حیف شد واقعا شریعتی یه سال قبل از انقلاب مرد اگه بود حالا من میدونستم چی فکر میکرد. شایدم یکی میشد مثل بازرگان. همینطور دارم چرت مینویسم هرچی میاد به ذهنم میگم.

برم ببینم چه خاکی با این پایان نامه باید به سرم کنم.