همین سه سال پیش بود که روی آسفالت داغ جلوی دانشگاه تهران نشسته بودیم و فریاد می‌زدیم «من زنم انسانم فرزند این دیارم اما حقی ندارم».
همین سه سال پیش بود که زیر ظل آفتاب داغ خرداد با تمام توانمون میخوندیم« ای زن ای حضور زندگی به سر رسید زمان بندگی...»
نمیدونم ولی انگار از اون روز قرن‌ها گذشته، سه سال نه سیصد سال گذشته. به مسیر اتفاقات سه سال گذشته که نگاه می‌کنم می بینم اندازه سیصد سال پخته شدیم. اندازه سیصد سال زجر کشیدیم، سرکوب شدیم، گریه کردیم، زندانی شدیم.
22 خرداد 84 در تاریخ جنبش زنان ایران ماندگار شد. دست در دست دادن تمام گروه‌های فعال حقوق زنان اتفاق نادری بود که افتاد. اگر جه در سه سال بعد از اون اثر کمرنگی ازش موند.
برخورد دولت با فعالان جنبش زنان، سه سال گذشته رو یه یکی از سخت ترین دوره‌های فعالیت جنبش زنان ایران تبدیل کرد.
سه سال سرکوب شاید بی‌تاثیر نبود در کمرنگ شدن همبستگی بیشتر فعالان جنبش زنان. هنوز ولی امید رو میشه در یک یک سایت‌های فعال در حوزه زنان پیدا کرد، اگر چه حتی سالگرد 22 خرداد 84 در بعضی از اون‌ها با سردی برگزار میشه.
مرتبط
22 خرداد
۵ نظر:
موفق باشید.
باز هم به اميد روز نو !
ول کنین این حرفا رو بیایین که با همدیگه خوش باشیم.
با سلام
لطفا وبلاگ مرا که به مسائل جامعه شناسی محلی با نگاه تحلیلی انتقادی می پردازد بررسی و نظر دهید.
هدف من کمک به توسعه فراگیر جامعه ایرانی است.
www.insidechild.blogspot.com
رازگو بلوچ
rakbar2005@yahoo.com
آیا لباس به خودی خود مبتذل میشود ؟ و یا عدم تناسب مکان و لباس است که آن را مبتذل جلوه میدهد ؟
ارسال یک نظر