اسم لولیتا رو وقتی اولین بار دوستی کتاب "خواندن لولیتا در تهران" آذر نفیسی (که الان سرچ کردم تو گوگل که لینکشو بذارم دیدم فیلتره و از طریق یک لینک دیگه پیداش کردم) رو بهم داد شنیدم. و نسخه سیاه وسفید فیلم رو تو یکی از مسافرتام به صورت تصادفی دیدم. چند روزپیش دیدم نسخه جدیدترشو تو ولی عصر یه دست فروشی می فروخت با زیرنویس فارسی. داستان عشق ممنوع یک استاد مسن دانشگاه به یک دختر 14 ساله که به خاطر این عشق با مادر دختر ازدواج میکنه و میشه نا پدری. پرداختن به یکی از تابوترین نوع رابطه جنسی که لولیتا درفیلم میگه" زنای با محارم". لولیتا هم با وجود سن کمش کاملا به این رابطه جنسی با مهارت یک زن جواب میده. پایان غم انگیز فیلم وقتی لولیتای شیطون و بازیگوش با باردار شدن تبدیل به یک زن میشه با وجود اینکه سنش هنوز کمه به نظر من یکی از تراژیک ترین صحنه های فیلم. رابطه با ناپدری نبود که زن بودن لولیتا رو به وجود آورد بلکه مادر شدن که تو رو از اون دنیای بچه گانه می کشه بیرون و به سرعت بزرگت میکنه.
لولیتا هیچوقت عاشق ناپدری نمیشه و در طول فیلم بارها نشون میده که این رابطه براش حکم معامله رو داره. یعنی بیشتر یه خودفروشی. برای رسیدن به خواستهاش و با کمی شیطنت تن به این کار میده. موضوع عشق توی فیلم وقتی لولیتا عاشق یک سازنده فیلم پورنو از بچه ها میشه . و به قول خودش تنها کسی که عاشقشه به نظرمن اون حس عشق های تابو رو دوباره روش تاکید میکنه. فیلم اخلاق رو و یا چیزی که ما به این اسم میشناسیم رو زیر سوال میبره بدون اینکه حس بدی داشته باشیم. از اول فیلم حس نادرست بودن این رابطه در ذهن به وجود نمیاد.
فیلم به نظرم تراژدی کسایی که هنجار و تابوهای زندگی رو شکستن و همونطور که ناپدری سمبل اونه همیشه در یک عذاب وجدان همیشگی به سر می برن نه به خاطر اینکه واقعا به بد بودن موضوع اعتقاد دارن بلکه به خاطر اینکه یاد گرفتن که بده و دیگرانی اون رو بد می دونن.