این هفته، هفته ثبت نام و آشنایی با دانشگاه و گرفتن واحد و این جور چیزاست. در کنارش کلی برنامه تفریحی تدارک دیدن که معمولا سال اولی های لیسانس مثل دو تا همخونه ایهای من ازش استقبال میکنن. از ساعت 11-12 شب به بعد تا صبح تو بارها و دیسکوهای دانشگاه پرسه می زنن و به قول خودشون Fun دارن.

یکی از خوبی های! زندگی توی جمهوری اسلامی اینه که عادت به این بارها و دیسکوها نداریم. حداقل برای من هیچ جذابیتی نداره و شاید ماهی یه بار بتونم همچین جایی رو برم. اینکه با دوستات نیستی و اطرافیانت همزبونت نیستن هم شاید یه دلیل دیگه باشه. بهر حال این هم خونه ای های من هر شب ساعت 3-4 صبح میان خونه.

من با این دختر گرجی جورترم. هم نزدیکی سنی داریم. هم تقریبا علایقمون یکی. بعد هم بالاخره وقتی تو کشورش بوده ادم فعالی بود. کلی فیلم مستند ساخته و کلی جاهای مختلف دنیا بوده و در ضمن روزنامه نگار هم هست و اینکه روز تولدمون با 4 روز اختلاف یعنی جفتمون توی یه ماه به دنیا اومدیم. فکر همینا کافی باشه که من باهاش نسبت به بقیه جورتر باشم.

خوشبختانه پریسا بالاخره پریروز از لندن اسباب کشی کرد و دیگه تقریبا هر روز هم دیگه رو میبینیم. البته این چند روز کلی سرما خورده بود و تب داشت. پریسا با این دختر گرجی هم کلاسن و امروز جفتشون ثبت نام دارن.

اینجا هوا شروع کرده به سرد شدن. البته اصلا نمیشه به هوا اطمینان کرد. میبینی صبح ابری ولی یهو ظهر یه بارون شدید میگیره. من تقریبا هر روز میام دانشگاه که بتونم با اینتر نت کار کنم. شبا تو خونه رسما از بی اینترنتی و بی کامپیوتری قاط می زنم. تازه حساب وا کردم و چک دانشگاه تا برسه به حسابم 10 روز طول میکشه. یعنی تا 10 روز دیگه کامپیوتر بی کامپیوتر. اینتر نت خونه دوشنبه وصل میشه و من باید بقیه رو ببینم و حسرت بخورم. این دختر گرجی یه مینی PS2 داره و من هر شب مثل این بدبخت بیچاره های چند دقه قرضش می گیرم که GTA یا ماشین مسابقه بازی کنم. فکر کنم به اندازه ی کافی یه جوری نوشتم که دلتون برام بسوزه.