خودم...

این روزها همش دارم خودم را کنکاش میکنم. به خودم مثل یک موجود عجیب که تا حال ندیده ام نگاه میکنم. دارم کشف میکنم که چقدر از زندگیم را برای خودم زندگی نکرده ام و برای دیگران زندگی کرده ام. به عقب نگاه میکنم میبینم که همیشه خواسته ام مورد قبول باشم. همیشه سعی کردم حضورم و سخنم باعث ازار نباشد. خودم را سانسور کرده ام. در اصل خودم نبوده ام. این روزها با نگاه به عقب و واکاوی خودم هر لحظه تلنگری به روحم میزنم. صدای ترک خوردن را میشنوم. از بیرون به خودم نگاه میکنم. ترکهای ریز شروع شده اند. فکر کنم بیشتر و بیشتر بشوند. زیر این پوسته ای که سالها به رویم کشیده ام خودم را میبنم. زیباست. لایه زیرین را که همیشه پنهان میکردم بیشتر دوست دارم. کم کم دارم سعی میکنم که نفس کشیدن طبیعی را یاد بگیرم. تا حالا سعی میکردن نفس کشیدنم نیز طوری نباشد که مایه "سرافکندگی" شود. دارم سعی میکنم خودم باشم.