یک مکالمه وطنی

زنگ میزنم یک گالری تو نیویورک که مسئولش ایرانیه تا  درباره نمایشگاه اخیرشون اطلاعات بگیرم. به خانومه میگم ببخشید من زنگ زدم چون که اطلاعات روی وبسایتتون نبود. اون اصرار داره که هست. من همزمان که دارم صحبت میکنم دوباره سایتشون رو چک میکنم میگم ولی هیچ اطلاعاتی درباره این نمایشگاه آخرتون روی وبسایتتون نیست. خانوم با لحنی که بهش برخورده میگه که همه اطلاعات حتی این نمایشگاه روی وبسایتمون هست. آخرش با اینکه من مطمئن بودم که اشتباه میکنه ولی وقتی دیدم بهش برخورده گفتم ببخشید من دوباره چک میکنم شاید ندیدم.  با اینکه مکالمه ما به انگلیسی انجام میشد ولی  فضا کاملا برای من یادآور فضای ایران بود.  اینکه بهش برخورده بود و با لحن تحکم آمیز میخواست به من بگه که من اشتباه میکنم, من رو یاد مکالمات مختلفم در ادارات ایران انداخت. وقتی که خیلی زود به طرف بر میخورد اگر ازش سوالی میکردی که نمیدونست و یا تلویحا بهش اشتباهش رو گوشزد میکردی. و اینکه افراد همیشه حتی وقتی اشتباه میکردن کاملا با لحنی حق به جانب جواب میدادن که انگار تو او اشتباه رو مرتکب شدی.