زنان و این حرکت مدنی

این روزها کمتر میتوانم بنویسم. کارم تنها شده  مرور کردن و به اشتراک گذاشتن اخبار و عکس و ویدیو در تویتر و فیس بوک. دستم به نوشتن نمیرود. این همه خشونت روزهای اخیر علیل کرده نوشتنم را و مهمتر از همه مغزم را. دیدن این حجم از صحنه های خونین این روزها مرا به رعشه می اندازد. تنها کاری که این روزها از این سر دنیا میکنیم به جز خواندن و دیدن، شرکت در تظاهرات است. اینقدر مستاصلیم که چه کار از دستمان بر می آید که هر روز تظاهرات برگزار میکنیم تا حداقل بتوانیم به خودمان بگوییم داریم کاری انجام میدهیم.

در تمام این عکسها و ویدیوها دیدن زنانی که در صف اول تظاهراتن و شجاعانه با پلیس و نیروهای بسیجی درگیر می شوند  من را بیشتر از همیشه علاوه بر ایرانی بودنم به زن بودنم مفتخر میکند. بدون شک این حرکت مدنی بدون حضور اینچنین برجسته زنان غیر قابل تصور بود. این روزها یک زن نماد اعتراضات این روزهای ایران است. مرگ ندا این روزها شده است سمبل یک حرکت مستقل و مسالمت آمیز که تابش نیاوردند و به خشونت کشیدندش. زنان از ستونهای اصلی این حرکتن. ولی در این میان سوالهایی هم دارم که نمیدانم جوابشان را.  آیا این زنان فقط برای رسیدن به همان خواستهای عمومی در خیابان ها هستند؟ یعنی فقط میخواهند بدانند که رایهایی که به صندوق ریخته اند کجا رفته است؟ یا این حضور بخشی از مطالباتی هست که زنان ایران در طی سالهای اخیر دنبال میکنند؟ آیا اصلا خواسته هایی که جنبش زنان در طی این سالها به عنوان خواسته های زنان ایران دنبال کرده است بخشی از خواسته های این زنان در خیابان هست؟ آیا رایی که به موسوی داده شد و حالا برای رسیدن به آن، این زنان در خیابان هستند، فقط رای به داشتن یک کشور آزادتر به معنای عمومی آن بود یا این زنان به طور اخص به فکر دستیابی به حقوق اقتصادی، سیاسی و حقوقی خود نیز هستند؟

دوست داشتم دوستان در جنبش زنان این روزها فعالتر از همیشه حضور داشتند و به عنوان یک جنبش مدنی پویا نقش پررنگتری در این روزهای مهم ایفا میکردند. شاید آنها جواب برخی از این سوالها را بدانند که مشتاقانه دوست دارم بشنوم.  امیدوارم خواسته های مدنی زنان در این میان به فراموشی سپرده نشود.