من زمین را دوست دارم

این وبلاگ من معلوم نیست چه بلایی سرش اومده که پینگ نمیشه. امیدوارم به زودی درست بشه.

الان چند روزی که رسیدم هلند. این کشور رو خیلی دوست دارم. یه آرامش خاصی بهم میده. نمیدونم شاید به دلیل وجود خانواده است که من اینجا اینقدر احساس راحتی دارم. یه جورایی خونه دوممه اینجا. بعد از مدتها که میای خونه همه تحویلت میگیرن و این خیلی خوبه. تازه میتونی غذاهایی که تو این مدت دوری همش خوابشون رو میدیدی رو هم بخوری و حظ کنی.

البته دو، سه روز دیگه باید سیزده ساعت پرواز رو تحمل کنم تا برسم اون سر دنیا. من از پرواز بدم میاد. یعنی در اصل میترسم. واسه همین نیم ساعت پرواز هم برای من سخته چه برسه به سیزده ساعت. قراره چند تا کتاب از نوع دانیل استیلی و مودب پوری با خودم ببرم که نفهمم چطوری زمان میگذره، اگرچه من همش گوشم به صدای موتور هواپیماست که نکنه تغییری درش ایجاد بشه که نشون بده ما داریم سقوط میکنیم . تکونهای اندک هواپیما میتونه ضربان قلب من رو به شدت بالا ببره. دوستانی که دو سال پیش  با من تجربه سفر به تایلندروداشتن یادشون میاد عکس العمل من رو بعد از تکون شدید هواپیما روی خلیج بنگال.

اختلاف ساعت مالزی و اروپا هفت ساعته و من ظهر به وقت اروپا که حرکت کنم، صبح روز بعد به وقت کوالالامپور میرسم. احتمالا یک روز کامل رو باید بخوابم تا دوباره به وضع عادی برگردم. زمین خیلی دوست داشتنی تر از آسمونه. من ترجیح میدم همیشه روی زمین باشم تا توی آسمون (البته گاهی شده توی ابرها سیر کنم). فقط دوست دارم شبها آسمون پر ستاره رو از روی زمین نگاه کنم. هیچ اصراری هم ندارم که ستاره بچینم و یا دستم به ماه برسه. نمیشد یه وسیله سریع السیر زمینی اختراع میشد؟