به نظرم خیلی مایه سرافکندگیه که کمترین کار ممکنی که از دستمون برمیاد روهم انجام نمیدیم. خیلی دلم میخواد بدونم ایرانیهای مقیم آتلانتا که شنیدم تعدادشون کم هم نیست، حداقل این رو میشه از تعداد قابل توجه چلوکبابیهای ایرانیش فهمید، کجا بودن؟
احتمالا اگر پای صحبتهای همین هممیهنان عزیز بشینید کلی برنامه و پروژه برای آینده سیاسی ایران دارن و بهتر از هر کسی میدونن برای ایران چی خوبه و چی بد. احتمال زیاد همچین جو هم میگیرتشون که فکر میکنن دارن سخنرانی رقابتهای ریاست جمهوریشون رو انجام میدن.
به هر حال از این هموطنان گرامی به جز دو سه نفر در این تظاهرات حضور نداشتن و اکثریت شرکت کنندگان رو آمریکایی ها تشکیل میدادن.
این آمریکاییها میگفتن که عجیبه که یه سری گروه ایرانی هستن که دلشون میخواد آمریکا به ایران حمله کنه و گفت منتظر بودیم بیان اینجا و با ما مخالفت کنن. بعدا فهمیدم که منظورشون مجاهدین بوده.
حتی اگر بخواهیم ملی گرایانه هم فکر نکنیم، به عنوان یک انسان فکر کنم این کمترین کاریه که برای صلح میتونیم انجام داد.
من که واقعا خجالت کشیدم از این تعداد کم ایرانیها در اونجا.
۵ نظر:
من هم با خوندن این متن الان خجالت کشیدم!
ظاهرا همه جا آسمون همین رنگه.
داستان چيست نميدونم تا اين وريم همه زده جنگيم و بوق و كرنا و ...
همين كه پامون به جاي امن ميرسه اين كارا چيپ ميشه
یعنی من رسما می تونم دست کسی که اینها رو تایپ کرد و ببوسم. آخ که مردم تا یکی اینو گفت.
من هم خجالت کشیدم.
ارسال یک نظر