۱۳۸۷ مرداد ۱۳, یکشنبه

من که خجالت کشیدم

کل آدمهایی که در تظاهرات ضد جنگ آتلانتا شرکت کرده بودند به سختی به 100 نفر می‌رسید ولی در بین همین تعداد کم هم فقط 2-3 نفر ایرانی بودند.

به نظرم خیلی مایه سرافکندگیه که کمترین کار ممکنی که از دستمون برمیاد روهم انجام نمیدیم. خیلی دلم میخواد بدونم ایرانیهای مقیم آتلانتا که شنیدم تعدادشون کم هم نیست، حداقل این رو میشه از تعداد قابل توجه چلوکبابی‌های ایرانیش فهمید،  کجا بودن؟

احتمالا اگر پای صحبتهای همین هم‌میهنان عزیز بشینید کلی برنامه و پروژه برای آینده سیاسی ایران دارن و بهتر از هر کسی میدونن برای ایران چی خوبه و چی بد. احتمال  زیاد همچین جو هم میگیرتشون که فکر میکنن دارن سخنرانی رقابتهای ریاست جمهوریشون رو انجام میدن.

به هر حال از این هموطنان گرامی به جز دو سه نفر در این تظاهرات حضور نداشتن و اکثریت شرکت کنندگان رو آمریکایی ها تشکیل می‌دادن.

این آمریکاییها میگفتن که عجیبه که یه سری گروه ایرانی هستن که دلشون میخواد آمریکا به ایران حمله کنه و گفت منتظر بودیم بیان اینجا و با ما مخالفت کنن. بعدا فهمیدم که منظورشون مجاهدین بوده.

حتی اگر بخواهیم ملی گرایانه هم فکر نکنیم، به عنوان یک انسان فکر کنم این کمترین کاریه که برای صلح میتونیم انجام داد.

من که واقعا خجالت کشیدم از این تعداد کم ایرانی‌ها در اونجا.



تظاهرات ضد جنگ در آتلانتا

تظاهرات ضد جنگ در آتلانتا

تظاهرات ضد جنگ در آتلانتا

تظاهرات ضد جنگ در آتلانتا

تظاهرات ضد جنگ در آتلانتا

۵ نظر:

محمد جواد شکری گفت...

من هم با خوندن این متن الان خجالت کشیدم!

کاوه گفت...

ظاهرا همه جا آسمون همین رنگه.

حميد گفت...

داستان چيست نمي‌دونم تا اين وريم همه زده جنگيم و بوق و كرنا و ...
همين كه پامون به جاي امن مي‌رسه اين كارا چيپ مي‌شه

نیالا گفت...

یعنی من رسما می تونم دست کسی که اینها رو تایپ کرد و ببوسم. آخ که مردم تا یکی اینو گفت.

نسیمک گفت...

من هم خجالت کشیدم.