در هنگام نداشتن میبافیم که آه چه خوب است و لذت بخش. دم میزنیم از استقلال نداشتنش و حس آزادی که از این رهایی حس میکنیم. روشنفکریمان میگیرد که همه دنیا را هدایت کنیم که نداشته باشید و وقتی هم ( به دلایل نام نبرده شده( دارا شدیم باز هم میرویم سر منبر که ای مردم نمیدانید چه از دست دادهاید دنیاتان بر فناست. بزرگترین عشق است این، که شما نچشیدهاید. به قول دوستی چنین مردمانی هستیم ما.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر